خطبه زهير پيش از پيکار

زهير به ميدان آمد و خطبه شگفتي ايراد کرد. او مردم را به ياري پسر دختر رسول الله صلي الله عليه و آله و سلم فراخواند و گفت: «اي اهل کوفه! من شما را از عذاب خداوند سخت بيم مي‏دهم. البته حق مسلمان بر برادر مسلمانش اين است که او را خيرخواهي و نصيحت کند. ما اکنون با هم برادريم و بر يک دين استواريم؛ تا هنگامي که بين ما و شما شمشيري قرار نگرفته است، شايستگي نصيحت داريد؛ اما هنگامي که شمشير بين ما واقع شد، ديگر حريمي نگه داشته نمي‏شود و شما امتي هستيد و ما امتي ديگر. آري، خداوند ما و شما را به ذريه پيامبرش محمد صلي الله عليه و آله و سلم امتحان کرد تا ببيند چه مي‏کنيم. ما شما را به ياري آنها فرامي‏خوانيم و به ذليل کردن ستمگري‏هاي عبيدالله ابن زياد دعوت مي‏کنيم. به تحقيق، شما در دوران حکومت آن دو (زياد و ابن‏زياد) جز بدي از آن دو نديده‏ايد. آن دو، چشمان شما را در آورده، دست و پاي شما را قطع کرده، شما را مثله کرده و بر شاخه‏هاي خرما آويخته‏اند. بزرگان شما چون حجر بن عدي و يارانش را و هاني بن عروه را کشته‏اند».

ابومخنف گفت: يزيديان در پاسخ، او را دشنام دادند و با مدح و ثناي عبيدالله ابن زياد و پدرش (زياد بن ابيه) سرسپردگي خويش را به او ابراز داشتند. مردم گفتند: «پيوسته با مولاي تو و تمام کساني که او با او هستند مي‏جنگيم تا اين که او و اصحابش را تسليم عبيدالله ابن زياد کنيم» زهير گفت: «عباد الله! ان ولد فاطمه عليهاالسلام احق بالود و النصر من ابن‏سمية؛ بندگان خدا، به حقيقت فرزند فاطمه عليهاالسلام براي عشق ورزيدن و محبت و ياري کردن سزاوارتر از پسر سميه است». [تاريخ الامم و الملوک، ج 5، ص 426.] .

زهير و دفاع از خيمه‏گاه امام

بنا به گزارش ابومخنف از قول حميد بن مسلم: در روز عاشورا شمر با نيزه به خيمه‏هاي امام حمله‏ور شد و آتش خواست تا خيمه‏ها و اهل آن را به آتش کشد. در اين هنگام اهل حرم از خيمه‏ها بيرون دويدند و صداي گريه و شيون اطفال بلند شد. ناگهان امام فرياد برآورد: «يابن ذي الجوشن! انت تدعوا بالنار لتحرق بيتي علي اهلي؟ حرقک الله بالنار؛ [ابصار العين، ص 166.]  اي پسر ذي الجوشن! تو آتش طلب مي‏کني که خانه (خيمه) مرا در حالي که اهل من در آن هستند بسوزاني؟ خداوند تو را به آتش بسوزاند» شبث ابن ربعي (فرمانده پياده‏نظام سپاه عمر سعد) شمر را به سبب نيت پليدش ملامت کرد. [تاريخ الامم و الملوک، ج 5، ص 438-439.] .

پس از آن زهير با ده نفر از ياران خود بر آنها تاخت و آنها را از خيمه‏ها دور کرد. [مقتل الحسين مقرم، ص 299.]  در اين درگيري زهير «اباعزة ضبائي» و عده‏اي از ياران و خويشان شمر را به هلاکت رسانيد. چون درگيري جدي شد، عده‏اي از مردم نيز به اينها ملحق شدند [تاريخ الامم و الملوک، ج 5، ص 439.]  تا ياري رسانند؛ اما او با همه به مبارزه پرداخت تا بيشتر آنها کشته شدند و زهير با لطف خداوند به سلامت بازگشت. [ابصار العين، ص 166.] .

درسي که مي‏توان گرفت: خلقت ملائک به گونه‏اي است که که تنها حاکم آنها، عقل است و از شهوت، غضب و نفسانيت بهره ندارند؛ در برابر ملائک، حيوانات قرار گرفته‏اند که تنها غضب، نفسانيت و غزائر بر آنها حاکم است. در هر حال نه ملک از سير و برنامه طبيعي خود خارج خواهد شد و نه حيوان کاري برخلاف غريزه يا بر مبناي خرد انجام خواهد داد. تنها انسان است که نيروي عقل و شهوت در او جمع است. او با انتخاب و اختياري که خداي تعالي به او ارزاني کرده مي‏تواند از «اسفل السافلين» تا «اعلي عليين» را در پرتو تلاش و لطف خداوندي طي کند. کوتاه‏نظري بر راه‏يافتگان به مقام انساني در کربلا و نيز به آن انسان‏نماها که از حيواني پست‏ترند، حقيقت را بر انسان آشکار مي‏سازد.

اصحاب امام حسين عليه‏السلام که به گفته امم تاريخ چنين ياراني به خود نخواهد ديد، پندآموز سالکان راه حق است.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: